|
|
|
|
|
Begin juni 2008 kreeg ik een paar maal te horen van mijn baasjes dat ik te luid snurkte. Ja zeg, dat hoorde ik zelf wel niet he. Maar het snurken bleef duren, daarom belde Vrouwtje op 6 juni naar onze dierenarts (Bah, die geeft me altijd spuitjes!) om me te komen onderzoeken want ze dacht dat ik verkouden was.
Na wat handengetast (twee gezwellen gevonden links en rechts van mijn keel) nam de dierenarts de gevreesde spuit uit haar tas en ja, ik kreeg een spuitje met antibiotica want ik zou een keelonsteking hebben (ja zeg, Vrouwtje, zie je dat ik er niet kon aan doen dat ik snurkte!).
Vrouwtje en Baasje moesten ook verder dagelijks antibiotica geven, maar dat vond ik niet erg want ze verstopten dat steeds in iets lekkers.
Het snurken verminderde enkele dagen, maar herbegon.
Weer kwam de dierenarts en weer kwam die spuit te voorschijn - tweemaal zelfs. Eentje met zwaardere antibiotica en eentje met cortisonen. Vrouwtje fluisterde ontzet "betekent dat dat hij kanker heeft?" De dierenarts zei dat dit een mogelijkheid was, maar lang niet zeker. Even afwachten of deze antibiotica het euvel zou verhelpen. Ik kreeg behalve de antibiotica pilletjes vanaf nu ook cortisone pilletjes.
Het gezwel aan de linkerkant van mijn keel was heel wat verminderd, maar het snurken bleef, dus kwam de dierenarts nogmaals, met de spuitjes. Deze keer nam ze wat bloed af in plaats van iets in te spuiten.
Ze zou de bloedstaaltjes laten onderzoeken. Aangezien het gezwel links nu kleiner was dacht ze dat de gegeven antibiotica mogelijk de kiemen van mijn ziekte niet bestreed, via het bloedstaal zou ze weten juist welke antibiotica te geven. Kanker werd niet uitgesloten maar leek minder waarschijnlijk...
Op 26 juni vertrokken Baasje en Vrouwtje wenend naar de dierenarts zonder me mee te nemen. Deze wist te vertellen dat ik lymfoma (lymfeklierkanker) had. Waar de gezwellen aan mijn keel zich bevonden, komen heel wat lymfeklieren samen, maar over heel mijn lichaam waren de lymfeklieren gezwollen, niet enkel daar. De grote kankerspecialist van Gent had beslist, zonder me zelfs ooit gezien te hebben, dat ik ten dode opgeschreven was. Cortisonen blijven geven had hij gezegd, niet dat dit me zou genezen, dit was puur palliatief. Ik zou maximaal nog 4 maanden te leven hebben - met chemo zou mijn leven nog wat kunnen gerokken worden met misschien een maand of 5.
Mijnheer de kankerspecialist kende echter mijn Vrouwtje niet - deze had namelijk beslist dat ik nog jaren zou leven en zocht verwoed het ganse internet af voor een oplossing.
Als mensen spontaan kunnen genezen van kanker, moet er voor onze Jack ook iets te vinden zijn, zei ze tegen Baasje.
De volgende dagen zat Vrouwtje aan de computer en las over andere honden met kanker en hoe hun baasjes probeerden hen te genezen.
Homeopatische middelen leken een mogelijke oplossing.
Twee dagen later stond er een rij flesjes op de kast en kreeg ik allerhande preparaten te slikken (verstopt in heel lekkere hapjes, hoera!), allemaal dingen om mijn immuumsysteem op te bouwen en mijn weerstand te verhogen.
Welke preparaten? Hier zijn ze op een rijtje (dosis die ik kreeg was die van een volwassene want ik weeg 45 kg): Visolie (Omega 3), Echinacea, AceSelenium, Silybum Marianum, Aloe Vera, Knoflook capsules, Spirulina, Groene Thee capsules, MSM, Catsclaw, en Vitamine E.
Ook had slim Vrouwtje gelezen dat ik eigenlijk een vleeseter ben en dus vlees moest eten. Joepie! Kip (waarom mag ik nu kip eten en mocht ik indertijd niet in onze kippen bijten???) en rundsvlees werden de volgende week mijn dieet. Heerlijk.
Op zondag wou Baasje naar Scherpenheuvel - daar vroegen Baasje en Vrouwtje om hulp en brachten een noveen kaars mee, die dus 9 dagen lang brandde. Baasje was er vast van overtuigd dat ik ging gered worden, en de atmosfeer in huis werd iets minder triestig.
Op zoek naar nog meer preparaten dacht Vrouwtje dat misschien een homeopaat nog verdere suggesties zou hebben. De dame in de Bioshop van Stekene vertelde aan Vrouwtje dat er ook homeopatische dierenartsen bestonden - Vrouwtje wist tot dan niet eens! Dus speurde ze de volgende dagen het Internet af op zoek naar homeopatische dierenartsen, maar deze waren niet gemakkelijk te vinden. Uiteindelijk vond ze een adres in Rotselaar en maakte een afspraak. Deze dierenarts had de resultaten van mijn bloedanalyse nodig, dus belde Vrouwtje naar onze dierenarts, die voorstelde een homeopatisch werkende dierenarts dichter bij Stekene te zoeken.
De volgende dag belde onze dierenarts - ze vond geen homeopatisch dierenarts dichtbij, maar suggereerde van eens over de grens te kijken, in Nederland stond homeopatie verder en was alles beter gestructureerd.
Bij SCWD, het verbond van homeopatisch dierenartsen in Nederland, vroeg Vrouwtje een lijst van dierenartsen aan, maar voor ze antwoord kreeg had ze er zelf al eentje gevonden, in Hengstdijk bij Hulst: Mevrouw Versol-Ten Hoopen (Plevierstraat 18, tel. nr. 0114-682365) en had prompt een afspraak gemaakt.
De volgende dag zag ons bij de lieve mevrouw Versol-Ten Hoopen, die me onderzocht (zonder met een spuitje te zwaaien!) en alles over mij te horen kreeg. Zo te horen was ik de braafste en liefste en verstandigste hond van gans Europa! Nu zeggen ze het me!
Hoe dan ook, mevrouw Versol dacht niet dat ze kon helpen met een homeopatisch middel, maar vertelde over Johan De Vos en de Ottenhorst, en hoe daar veel honden genezen werden van kanker. Blijkbaar is kanker een courant probleem bij honden, vooral de grote rassen zouden het in hun hebben.
Thuis gekomen, belde Vrouwtje met de Ottenhorst voor een afspraak (ze waren al voorbereid door een telefoontje van Mevrouw Versol) en de volgende avond (woensdag 9 juli) gingen we voor de eerste keer naar de Ottenhorst.
| Dierenarts Johan De Vos, de held in mijn verhaal, onderzocht me en nam ook wat bloedstaaltjes (met een klein spuitje dat bijna geen pijn deed...) want hij moest weten of ik T-cel of B-cel lymfoma had. T-cel is minder goed te behandelen - gelukkiglijk had ik B-cel lymfoma.
Statistisch bekeken, leven de helft van de honden die voor lymfoma behandeld worden (met chemo) in de Ottenhorst nog minstens een jaar, en 1 op 4 nog minstens 2 jaar. Er zijn ook honden die nog veel langer leven, en ik ben van plan alle records te breken! Baasje en Vrouwtje hebben al genoeg dieren moeten afgeven in de jaren dat we hier wonen, ik zal hun niet teleurstellen! Statistieken zijn maar statistieken, 1 kans op honderd is genoeg als je juist die ene bent. Trouwens kan er gekozen worden voor de korte behandeling (drie maal chemo, dan gedaan) of de lange behandeling, en deze heeft betere resultaten maar weegt financieel natuurlijk zwaarder. |
 Johan De Vos |
Op 11 juli (de Vlaamse feestdag, was dat een goed teken?) volgde mijn eerste behandeling in de Ottenhorst: ik kreeg nog geen chemo, maar wel Paronal, dat al een hele boel kankercellen zou moeten doden. Ik moest daarvoor op een tafel gaan staan, die langzaam omhoog ging, zoals een lift. Ik heb liever stevige grond onder mijn poten, die tafel vind ik niet erg leuk en een infuus is al niet veel beter want dat is ook een soort spuit met een naald, maar ja, ik word die dingen nu langzamerhand wel gewoon. Trouwens in de Ottenhorst zijn het allemaal heel lieve mensen en ze hebben lekkere koekjes voor honden die braaf zijn.
Ook werd een rontgenfoto gemaakt van mijn longen, die blijkbaar niet aangetast waren (dat hadden ze kunnen raden, ik blafte niet minder luid dan tevoren!)
Dan was er nog dat hijgen: ik ben al een tijdje enorm aan het hijgen (en als ik slaap zucht ik luid, is toch beter dan snurken he), Johan De Vos legde uit dat dit courant is bij honden die cortisonen nemen.
Op 12 juli had ik me 's morgens toen Vrouwtje en Baasje opstonden achter de zetel verstopt, bang dat Vrouwtje boos zou zijn, want ik had in de nacht de hele tapijt vuil gemaakt.
Vrouwtje was echter niet boos en zei lachend dat het gelukkiglijk een bruine tapijt was en er geen vlekken zouden op te zien zijn, eens die gewassen was. Eigenlijk had vrouwtje beter de tapijt weggelegd want Johan De Vos had haar gewaarschuwd voor het mogelijk effect van de Paronal.
Op 15 juli was Johan De Vos heel tevreden over het resultaat en gaf me nogmaals een dosis Paronal want... de gezwellen (lymfenoden) links en rechts van mijn keel waren gewoon verschrompeld tot hun normale grootte. Dus de bulten waren WEG! Ja!
De volgende dagen waren niet zo leuk. Ik had diarree, Vrouwtje moest speciale antibiotica tegen diarree halen bij onze dierenarts (en de bruine mat nog enkele keren wassen, gelukkiglijk is het een industriële mat!). Onze dierenarts stond versteld dat de lymfeknopen niet meer gezwollen waren, ook van de goede resultaten die de Ottenhorst behaalt met de behandeling van kanker bij dieren in het algemeen, en verstond er haar niet aan hoe die "kankerspecialist" van Gent mij afgeschreven had. Waarom wist die man dat niet? Ha, bij haar heeft die specialist blijkbaar dus ook afgedaan!
Op 18 juli ging ik op controle bij Johan De Vos, hij dierf de op die dag geplande chemo niet geven omdat mijn diarree niet verbeterd was. Vanaf nu, zei hij, mocht ik enkel vlees (kip of rundsvlees) en rijst eten, geen (of zo weinig mogelijk) droogvoer (dus hondebrokken), ook geen koolhydraten.
Ik kreeg altijd de overschot van Baasjes boterhammen als hij 's avonds thuis kwam, nu mocht dat niet meer. Dat vond ik niet zo leuk maar ja, ik wou genezen he.
Mijn diarree verminderde en tenslotte was mijn ontlasting terug normaal (dat lag waarschijnlijk aan die anti-diarree antibiotica), dus kreeg ik op 21 juli mijn eerste dosis chemo, via een intraveneus infuus.
En dan kwam die diarree terug. Gelukkiglijk liet vrouwtje de achterdeur open en maakte ik het huis niet meer vuil (de mat is blij!), maar hoe moest die diarree weg?
Een telefoontje met Johan De Vos: het moet aan de voeding liggen. Dus ging Baasje naar de dierenspeciaalzaak en bracht Eukanuba mee. Lekker. In die variëteit is het eerste ingrediënt vlees, mogelijk is het daarom lekkerder dan de hondenbrokken die ik vroeger kreeg.
De diarree verminderde, ook weer met behulp van anti-diarree pilletjes, en stopte - het resultaat bleef ook nadat ik die pilletjes niet meer nam.
Het hoofdbestanddeel van mijn eten moet vlees zijn (dank u, Johan, voor die suggestie!), kip of rundsvlees (maar zeker geen varkensvlees), verder gekookte rijst, aangevuld met droge brokken voor de vitamines etc. die daar in zitten. Vrouwtje koopt nu altijd de betere (en duurdere) hondenvoeding en overloopt eerst de lijst van ingrediënten.
Verder moeten Baasje en Vrouwtje er voor zorgen dat ik geen honger heb - honger heb ik meestal wel eigenlijk, behalve even toen ik die diarree had. Mogelijk heb ik meer honger omdat ik dagelijks cortisonen moet innemen (de dosis vermindert een beetje elke week).
Eigenaardig genoeg was het feit dat ik voor ik aan de chemo-kuur begon op cortisonen was, mogelijk detrimentaal voor mijn behandeling. Maar eens de chemo begint, krijgt een hond sowieso cortisones toegediend.
Een woordje over de preparaten die Vrouwtje in de Bioshop haalde: nu neem ik daar maar 1 preparaat meer van, de visolie (Omega 3), maar voorlopig nog geen dosis voor volwassenen (ingeval ik er diarree van zou krijgen). De dosis zal regelmatig een beetje verhoogd worden (momenteel is het 1 capsule per dag). Honden zouden best niet (of enkel geleidelijk) van soort voeding veranderen want onze darmen kunnen daar niet goed tegen.
De tweede dosis chemo gaven Baasje en Vrouwtje me in tablet-vorm, 1 week na de eerste chemo.
| Op 3 augustus ging ik voor mijn volgende dosis chemo (weer via een infuus) in de Ottenhorst. Ja, op een zondag want Johan De Vos had 3 weken verlof vanaf 4 augustus en wou toch eerst zelf zien hoe het effect van de behandeling tot nu toe was.
Johan De Vos onderzocht me, ook mijn bloed, en zei dat ALLES GOED GING... beendermerg was niet aangetast (een mogelijk bijeffect van de chemo), ik had wat te weinig rode bloedcellen maar dat is normaal bij chemo, en... mijn lymfeklieren waren niet meer gezwollen! Ik ben in REMISSIE! Ja! Vrouwtje belde van onderweg naar Jan en Alleman om het heuglijk nieuws te melden (aan buitenlands tarief! Gingen ze niet besparen?) en sindsdien is de stemming in huis terug als vroeger. Baasje en Vrouwtje gingen dan ook prompt de zondag naar Scherpenheuvel om te bedanken. |
 met Johan |
 met Lotte (rechts) en Manuela (links) |
11 Augustus: Vandaag kreeg ik heel zware chemo toegediend door Lotte: Doxorubicine. Morgen ben ik daar waarschijnlijk ziek van, zegt ze.
De cortisone pilletjes moet ik nu om de andere dag nemen, maar de visolie dosis (EPA Omega 3) verhoogde van 1 naar 2 capsules. 12 Augustus en nee, ik ben niet echt ziek, ik voel me enkel wat minder goed. Vrouwtje gaf me een half tabletje Cerenia tegen de misselijkheid en tegen de namiddag was ik weer fris en monter en natuurlijk hongerig. Vanmorgen had ik mijn eten laten staan, maar ik haalde mijn schade weer in. Ik mag niet vermageren en he, ik doe mijn best, want eten doe ik graag. Op 11 juli was mijn gewicht 45 kg, de volgende keer 44,5, de keer erna weer 45, maar gisteren woog ik er 48! |
|
22 Augustus: Mijn verjaardag! 6 jaar - eind juni dachten Baasje en Vrouwtje dat ik deze verjaardag niet meer ging halen.
Ik kreeg geen taart, geen koekjes (je krijgt al genoeg lekker eten zei Vrouwtje) maar wel een nieuwe riem (zie foto rechts). Nu we het toch over eten hebben, meeste soorten hondenvoeding die in de supermarkten te koop zijn hebben niet vlees als eerste ingrediënt, dus gaat Vrouwtje naar een dierenspeciaalzaak. Maar zelfs bij de bekende merken daar wordt vlees niet als eerste ingrediënt vermeld wordt. |
|
Hier volgt een lijstje van wat wel voldoet:
 met Hanneke |
25 Augustus: Weer chemo gekregen, van Johan en Hanneke. Ik ben nog steeds bang van die tafel (en de spuit) maar van de koekjes achteraf heb ik geen klagen.
Er was wel een probleempje: mijn gewicht... 52 kg. Te veel, ik moet terug onder de 50 kg geraken. Te dik worden is niet goed voor vanalles en nog wat (vet rond de lymfeklieren, mijn spieren, etc.) Minder eten vanaf nu dus. Een BEETJE minder hoorde ik ze zeggen, het zal wel meevallen dan. De rest was goed: mijn witte bloedcellen en mijn rode, mijn beendermerg deed het zelfs heel goed. |
2 September. Gisteren weer chemo pilletjes gekregen (deze kwamen uit de frigo, normaal gezien komt er uit die frigo toch kip?) en nee, ik ben niet ziek er van. Eetlust normaal, al de rest ook voor zover ik weet.
Maar... ik heb een groot deel van de tijd honger want in mijn etensbakje ligt er nu niet altijd eten, enkel in de morgen, op de middag en 's avonds.
Vrouwtje en Baasje weten niet of ik nu aan het vermageren ben of niet want hun weegschaal is te klein. Volgens Vrouwtje krijg ik nog altijd meer eten dan een hond van mijn ras en grootte moet krijgen. Is er geen hondenvakbond of zoiets? Die anderen protesteren misschien gewoon niet!
Verder is onze Gianni (de rosse kat) al een paar dagen niet naar huis gekomen. We vrezen het ergste.
3 September. De buurvrouw heeft onze Gianni gevonden, in de struiken naast de weg. Mogelijk doodgereden, anders doodgeschoten. Gianni was mijn beste vriend, ik zal hem missen. Telkens hij binnenkwam, ging hij eerst langs vrouwtjes benen wrijven, dan de mijne. Hij was een lieve brave kat. Te braaf, iedereen mocht altijd zijn eten afpakken.
8 September. Ottenhorst. Weegschaal eerst. Oops! 53 kg! Oh nee...
Verder was alles goed, rode en witte bloedcellen verbeterd, ditto voor beendermerg.
Weer chemo gekregen, van het soort dat ik al eerder kreeg dus daar zal ik niet ziek van zijn. Ben wel ongerust over enkele termen die ik opving, zoals dieet, minder eten, dieetvoeding, vermageren etc.
15 September, Otttenhorst, na een week waarin ik heel wat minder te eten kreeg... Mijn gewicht was een beetje gezakt, maar niet genoeg want ik woog nog 52 kg. Zucht. Verder diëten dus.
De uitslagen van mijn bloed en beendermerg waren goed en ik kreeg nogmaals een dosis chemo.
6 Oktober, Ottenhorst, na enkele weken strenger diëet - nu woog ik 51 kg. Er moet nog af! Help!
Ook al omdat ik wat stijf en moeilijk ga. Ik denk dat het komt van te weinig eten te krijgen maar naar mij luistert er niemand! Volgens hun heeft het eerder te maken met mijn overgewicht.
De uitslagen van mijn bloed en beendermerg waren wel ok en ik kreeg nogmaals een dosis chemo, en vrouwtje kreeg chemo mee voor volgende maandag en dinsdag.
8 Oktober. Vrouwtje rijdt naar de Ottenhorst en haalt een geneesmiddel tegen de pijn want ik kan nog steeds niet goed gaan.
10 Oktober. Ik loop moeilijker en krijg de ene poot met moeite voor de andere, zowel baasje als vrouwtje zijn wat ongerust.
12 Oktober. Vrouwtje belt naar de Ottenhorst want ik heb nog meer last om rond te lopen. Ze spreekt af met Lotte (Johan De Vos is deze week in de USA) morgen om 10 uur.
13 Oktober, Ottenhorst. Lotte voelt aan mijn rug en besluit dat daar ergens iets mis is en dat ik daarom minder goed kan rondlopen. Mijn gewicht is nu serieus gezakt, ik weeg terug onder de 50 kg (48)!
14 Oktober, Ottenhorst. Ze gaan me fotograferen en daarvoor moet ik slapen. 4 fotos en blijkbaar is er iets niet juist met mijn rug. De dosis pijnstillers moet verdergezet worden, het zou wel beteren.
En inderdaad, de volgende dagen gaat het terug wat beter.
17 Oktober, 11u30. Onze Belgische dierenarts komt om de poezen hun inentingen te geven en ook zij constateert dat het terug beter gaat, maar tegen dat Baasje 's avonds thuis komt doet alles weer meer zeer en geraak ik niet meer recht.
In grote paniek belt Vrouwtje naar onze Belgische dierenarts die zegt dat ik moet rusten en we best afwachten hoe het morgen is.
18 Oktober. Eens ik recht ben, kan ik beter rondlopen dan in het begin van de week, maar ik geraak meestal gewoon niet recht!
Echt frustrerend, als ik een plasje wil doen en niet recht geraak om buiten te gaan... Wat is er toch mis?
Ook een telefoontje naar de Ottenhorst brengt geen oplossing, die zeggen ook dat ik moet rusten, dat de pijn wel weer terug zal overgaan. Afwachten dus.
20 Oktober. Vrouwtje vermoedt dat mijn spieren te slap zijn en heeft broccoli gehaald omwille van de Vitamine C die er in zit. Vrouwtje kookt deze en mengt het onder de kip.
24 Oktober. Nog steeds last om op mijn poten te geraken, maar eens ik er op sta kan ik beter rondlopen. Het probleem is dat het laminaat parket in de living nogal glad is en ik soms uitschuif als ik recht wil staan, daarom durf ik veelal niet recht komen als ik voel dat ik wegschuif.
Vrouwtje haalde maandag een dikke mat om op te liggen en als ik daar op lig geraak ik inderdaad wel recht. Ik mag alleen niet vergeten om juist daar te gaan liggen! Als ik in de hof of op het terras lig geraak ik nu wel altijd recht, dus is Vrouwtje al heel wat geruster.
27 Oktober, Ottenhorst, voor chemo. Bloedstaaltje getest, alles goed zegt Johan De Vos. Mijn gewicht... ah, wat een opluchting! Ik weeg terug 44,5 kg, net zoals die eerste keren in de Ottenhorst.
Wat??? Nu zeggen ze dat ik nog te zwaar ben en eigenlijk net onder de 40 zou moeten wegen? Zeg he! OK, het is misschien beter voor mijn rug maar die is sowieso al veel beter, kijk maar, ik kan terug goed stappen en vanmorgen stond ik zelf gewoon recht van op de parketvloer zonder dat Vrouwtje me moest rechthelpen.
Ah - Vrouwtje zegt dat ik terug meer mag eten, alleen niet TE veel. Afwachten wat dit meer maar niet te veel inhoudt.
Er is nog een ander probleempje. Als ik plas komt er wat bloed mee. Johan De Vos zegt dat er verschillende mogelijke oorzaken zijn, o.a. een infectie in mijn blaas. Hij schrijft antibiotica voor en hoopt dat dit het doet ophouden.
1 November. Heb deze week wel goed gelachen want vrouwtje probeerde telkens me in het oog te houden als ik plaste. Woensdag zei ze dat er al minder bloed in mijn urine zat en vandaag (zaterdag) was er helemaal geen bloed meer te zien.
Als beloning zou ze me wel wat meer eten mogen geven! Elke dag een halve gekookte broccoli en een kippefilet, dat vind ik wel goed, maar te weinig. Jaja ik krijg ook droogvoer maar vroeger kreeg ik veel meer.
Verder kan ik terug rondlopen als vroeger, mijn rugproblemen zijn over.
Ik heb al een paar keer eten gepikt want nu mijn rug weer beter is kan ik terug overal beter aan, maar vrouwtje ziet het natuurlijk als ik wat gepakt heb en steekt dingen beter weg. Zucht... Straks ben ik een uitgemergelde hond en enkel vel over been!
17 November, Ottenhorst. Alle testresultaten uitstekend. Chemo gekregen en een dosis chemo meegekregen voor volgende maandag.
Ik dacht dat ik ondertussen al maar 20 kg meer woog en dat vrouwtje me terug meer eten zou gaan geven maar mijn gewicht was stabiel gebleven, 44,7 kg dus zei vrouwtje dat wat ik krijg net juist is wat ik nodig heb.
Johan De Vos zegt dat ik enkel honger heb omdat ik die cortisonen krijg, maar dat te weten helpt niet echt...
Oh wel, ik zal straks eens proberen of ik die brooddoos niet open krijg, daar kan ik net aan.
24 November. Vrouwtje kwaad. Eindelijk brooddoos opengekregen (er zat bijna een heel brood in! Was lekkerrr!)... maar deze staat vanaf nu helemaal boven op de kast. Erg he.
2 December. De brief die Vrouwtje rondstuurt naar dierenartsen en organisaties etc. (dus ook tijdschriften) die met dieren te maken hebben, werd gepubliceerd in het tijdschrift WOEF, inclusief een foto van mij toen ik nog maar een pup was.
Vrouwtje was aan de ene kant blij met die publicatie, omdat het meer mensen zal bereiken en daardoor het feit dat lymfoma bij honden kan behandeld worden beter zal bekend maken, maar ze is niet al te gelukkig met de titel die boven de brief stond, nl. Genezen van lymfeklierkanker.
Remissie is niet hetzelfde als genezing - in mijn geval zit de kanker in mijn genen en worden enkel de gevolgen behandeld, de oorzaak is en kan dus niet worden weggenomen.
Vrouwtje was wel blij met een reactie die ze vandaag kreeg op het artikel en de webpage:
|
Hallo,
Toen ik jouw verhaal las in de Woef van december was ik erg getroffen door de gelijkenissen met wat wij beleefd hebben met onze Golden Retriever. Toen bij onze Golden lymfeklierkander werd vastgesteld was hij ongeveer 5 à 6 jaar. De dierenarts waar wij bij gingen stelde 3 mogelijkheden voor: - de hond laten inslapen - niets doen en afwachten hoe het verder zou evolueren - laten behandelen Wij kozen natuurlijk voor de laatste optie zondermeer! De dierenarts zou contact opnemen met een gespecialiseerde dierenkliniek in Terneuzen. Daar kreeg hij te horen dat we, vanwege de afstand (wij wonen namelijk in Achel - Noord-Limburg), misschien beter naar een andere kliniek gingen nl. Dierenkliniek De Overlaet in Oss (Nederland). Daar zijn wij met de behandeling begonnen die 2 jaar duurde. Onze Golden is ondertussen 11,5 jaar oud en in goede gezondheid. Dit om je te zeggen dat er inderdaad genezing mogelijk is. Heel veel succes verder met de behandeling van Jack. Volhouden!!! Met vriendelijke groeten, Y. P., Achel |
Vrouwtje en Baasje hopen dat ik ook nog jaren zal leven, maar er is GEEN garantie. Wat bij de ene hond lukt, lukt bij de andere niet. Verder is er nog de factor tijd - blijft de kanker weg of komt die terug - en wanneer? Vrouwtje's bedoeling van het bekender maken van de behandeling is niet om mensen te overtuigen hun hond of kat te laten behandelen, maar enkel en alleen om baasjes van honden of katten met kanker te informeren.
Stel je voor dat er iemand niet weet dat een behandeling bestaat en dan, nadat zijn of haar hond of kat overleden is, pas te horen krijgt dat het dier mogelijk nog een kans had gehad! Elk baasje moet voor hem- of haarzelf kunnen uitmaken of hij/zij hun hond of kat deze kans zal geven.
Daarom ook dit eerlijk relaas van mijn behandeling en het effect dat het op me heeft.
8 December, Ottenhorst. Het onderzoek van dokter De Vos wijst uit dat alles goed is met mij, bloed is verbeterd, gewicht is 44,2 kg, wat betekent dat Vrouwtje mij ongeveer geeft wat ik moet krijgen om gezond te blijven (dus niet genoeg om geen honger te hebben, dat is niet eerlijk, ik blijf dit maar zeggen en niemand luistert)
Dosis chemo gehad
29 December, Ottenhorst. Ik heb te weinig witte bloedcellen en krijg vandaag geen chemo. Dit kan wel eens gebeuren bij chemo, zegt dokter De Vos, maar het kan er ook aan liggen dat vrouwtje de tussentijdse chemo 2 dagen te laat gaf (verstrooid vrouwtje dacht dat het al een week later was!)
Mijn gewicht was weer wat gedaald, 42,7 kg, dus krijg ik vanaf nu een klein (!!!) beetje meer eten.
31 December 2008/1 Januari 2009: Vrouwtje en Baasje klonken er op dat ze eind juni dachten dat ik nieuwjaar niet meer zou kunnen meevieren.
5 Januari 2009, Ottenhorst. Witte bloedlichaampjes OK, rest ook, dus chemo vandaag (en dosis chemo zoals gewoonlijk meegekregen voor volgende maandag en dinsdag)
Mijn gewicht was 42,4 kg, eigenaardig zegt vrouwtje, hij kreeg toch wat meer eten. Mogelijk verbruik ik meer energie omdat ik aktiever ben? Dus moet ik MEER DAN EEN KLEIN BEETJE meer eten krijgen, Vrouwtje, hoor je me?
25 Januari. Onze poes Dusty laatst gezien eergisteren. Ze komt niet als Vrouwtje roept. Vrouwtje vreest dat ze dood is want Dusty bleef nooit lang weg en komt normaal gezien dadelijk als er geroepen wordt.
26 Januari, Ottenhorst. Bloed OK, alle testen OK, dus chemo (en chemo pilletjes meegekregen voor volgende week). Mijn gewicht was 42,8 kg dus ongeveer hetzelfde als tevoren. Voor kommentaar zie eerder (zo van: dus geen verhoging dosis eten etc. etc.)
29-30 Januari. Jagers zijn overal aan het paffen en de poezen brengen dode duiven binnen. Vrouwtje smijt ze allemaal buiten natuurlijk (de duiven, niet de poezen).
De pluimen die nog in mijn bek steken zijn misschien de reden waarom Vrouwtje vermoedt dat ik enkele van die duiven op at?
31 Januari. Vannacht mijn eten van gisterenavond uitgekotst, vanmorgen had ik diarree, en GEEN HONGER, dus belde Vrouwtje naar de Ottenhorst. Lotte dacht niet dat er eigenlijk iets erg aan de hand was, maar nam geen risico en stuurde Vrouwtje voor alle zekerheid naar de apotheker om antibiotica.
1 Februari 2009. Eetlust terug normaal, formaat en uitzicht van mijn uitwerpselen ook, dus niets aan de hand. Moet wel de medicatie voort nemen (een volle week is dat bij antibiotica).
2 Februari. Vrouwtje belt de Ottenhorst. Resultaat gesprek: Aangezien ik niet meer ziek ben, krijg ik de normale dosis pillen-chemo vandaag en morgen.
16 Februari, Ottenhorst. Alles normaal (bloedlichaampjes, bloed, etc) dus chemo gekregen vandaag en chemopilletjes dosis voor volgende week.
Mijn gewicht is exact hetzelfde gebleven (42,8 kg)
9 Maart / 30 Maart / 20 April / 11 mei, Ottenhorst. Telkens alles normaal dus telkens chemo en chemo-pilletjes voor de maandag en dinsdag erop. Mijn gewicht varieert lichtjes van 42,5 tot 44 kg.
 de kittens van Socks |
14 mei. Socks heeft 5 kittens!
24 mei. Tipsy heeft ook 5 kittens, maar eentje overleed dezelfde dag nog. Onze Kit is denkelijk ook in verwachting.... Zowel Socks als Tipsy hebben een rosse kitten, wat wel aanwijst dat onze Gianni inderdaad de vader was. Baasje en Vrouwtje zullen enkel kittens weggeven aan mensen die zeker goed voor de poesjes zullen zijn. Ik vrees dat Baasje en Vrouwtje hun standaard zo hoog zullen leggen dat alle kittens hier blijven. Niet dat ik kittens en katten niet leuk vind, maar te veel is teveel toch? Baasje, Vrouwtje, hoor je mij? Maar ok, als jullie ze willen houden is het niet echt een probleem... |
 de kittens van Tipsy |
2 juni. Laatste chemo sessie in de Ottenhorst. Geen pilletjes meer voor de volgende week. Vrouwtje blijft me wel de EPA Omega3/visolie pilletjes geven.
Gewicht bleef gelijk, weeral een 43 kg. Alle testen waren goed, behalve beenderwerg, rode/witte bloedcellen etc. werden ook mijn nieren getest. Vraag me alleen niet hoe! Dat ziet men blijkbaar allemaal in mijn bloed.
Vanaf nu zullen Vrouwtje en ik regelmatig naar de Ottenhorst gaan voor controle, om de 6 weken à 2 maand. Langer wegblijven mag ook maar dan maakt Vrouwtje zich ongerust dus gaat ze liever wat frekwenter.
Trouwens we zouden de Ottenhorst missen! Het is daar echt tof, we komen daar binnen en iedereen zegt Dag Jack tegen me, alsof ik een goede vriend ben en ik evenwaardig ben aan de mens.
Verder wordt Vrouwtje verondersteld regelmatig te voelen aan mijn lymfeklieren of deze niet opzwellen. Ze is bang dat ze dit niet zal voelen en dat alles toch zal fout lopen. Die schrik zal nooit verdwijnen...
14 juni. Kit heeft 3 kittens.
5 juli. Kit komt niet naar huis. Ze was een goede moeder, zat bijna altijd bij haar kittens, dus blijft ze niet uit vrije wil weg.
Gelukkiglijk nemen Socks en Tipsy de kittens mee onder hun hoede.
9 juli. Vandaag is het net een jaar geleden dat ik voor de eerste keer naar de Ottenhorst ging. Ik hoor nu bij de goede 50 percent, volgende streefdoel is dus 9 juli 2010 om dan bij de goede 25 percent te horen.
13 juli, Ottenhorst. Alles OK, gewicht ongeveer hetzelfde gebleven dus Vrouwtje geeft me genoeg eten al lijkt dit niet echt zo....
Begin augustus. Nu is Socks verdwenen. We hebben echt geen chance met onze katten... Hun broer Silver heeft een tumor, mogelijk een tand die niet doorbrak en die begon te kankeren. Vrouwtje geeft nu aan Silver lookpillen in de hoop dat dit de groei van de kankercellen afremt. Voor alle zekerheid, en omdat look sowieso goed is, krijg ik vanaf nu ook dagelijks een lookpil. Zelfs Vrouwtje neemt er daglijks eentje! Van die visolie ook.
12 augustus. Onze Belgische dierenarts kwam om al de kittens die we nog hebben (enkele gingen naar vrienden) hun spuitjes te geven en Vrouwtje vroeg haar om eens naar mij te kijken omdat alles jeukt en ik volgens haar te veel krab.
Dierenarts vindt geen vlooien dus dat is het niet (Vrouwtje geeft me regelmatig zo een anti-vlooien behandeling), blijkbaar is mijn probleem dat ik krab omdat t jeukt en daardoor jeukt het dan weer omdat de huid daar wat beschadigd is en krab ik terug etc., vicieuze cirkel.
Vrouwtje en onze dierenarts bellen even met de Ottenhorst, resultaat: ik moet 3 dagen achter elkaar 3 pilletjes nemen om de cyclus van krabben/jeuk/krabben te onderbreken.
31 augustus, Ottenhorst. Alles OK, inclusief gewicht, dit was wat gedaald, 40,9 kg. Johan De Vos legt uit dat door de cortisonen die ik dagelijks moest innemen in de periode dat ik chemo kreeg, ik weinig last had van de "normale kwalen" (ja, beetje allergisch aan vlooien, dat heb ik al heeeel lang) en dat het normaal is dat deze kleine kwalen nu terugkomen. OK, ik ben normaal, is ook weer goed om weten he.
7 oktober 2009. Ook paarden krijgen kanker. Vrienden van ons hebben 2 paarden, en eentje (Dobbel) had een tumor, deze werd operatief verwijderd een zestal maanden geleden. Dobbel leek OK tot voor kort, laatste tijd was er echter iets mis - hij vermagerde, had minder levenslust, minder fut, was vlug vermoeid. Gisteren kregen onze vrienden bericht dat Dobbel kanker had, uitgezaaid in verschillende organen, en dat er niets meer aan te doen was. Vanavond laten ze Dobbel inslapen.
Vrouwtje voelt aan mijn klieren (die aan mijn keel) en kijkt bedenkelijk - de rechtse is wat gezwollen.
Klik hier voor het vervolg
| Index | Mijn jonge jaren | Vervolg | De Ottenhorst | Links / Info |
